Wat is het toch dat ons steeds weer naar lekkere zoetigheden drijft, ook als we eigenlijk niet echt honger hebben? Onderzoekers hebben aangetoond dat ons verlangen naar calorieën het gevolg is van de activering van een welbepaald gebied in onze hersenen.
Lust je nog een beetje? Nee, bedankt, ik heb geen honger meer … Of toch, ik heb nog wel een gaatje voor het nagerecht! Je kent ongetwijfeld het gevoel: je denkt dat je geen honger meer hebt, tot de dessertkaart komt. Ineens krijg je toch weer trek. Of je smelt bij het zien van een stuk chocolade, terwijl je moeiteloos van die chocolade afblijft als hij in de kast ligt. Waarom heeft de aanblik van zoetigheid zo veel impact op ons?
Aantrekkingskracht voor zoet is voorgeprogrammeerd
Het is al lang bekend dat de aantrekkingskracht voor zoet vanaf de geboorte in elke mens aanwezig is. Wetenschappers zien hierin een manier om eetbare caloriebronnen op te sporen – in de eerste plaats moedermelk, die licht zoet van smaak is. Calorieën hebben we nodig om in leven te blijven. Dat we ons aangetrokken voelen tot zoet, is dan ook heel nuttig gebleken in de geschiedenis van de mensheid. Maar sinds enkele tientallen jaren worden we overstelpt door calorieën. Dat aangeboren mechanisme, dat nog steeds in ons zit, kan ons nu parten spelen en ertoe leiden dat we meer calorieën binnenkrijgen dan goed voor ons is …
Hoe meer we zien, hoe meer we willen
Vandaag is ook duidelijk geworden waarom we koste wat het kost verlangen naar calorieën. Wetenschappers ontdekten namelijk welk gebied in onze hersenen verantwoordelijk is voor die aantrekkingskracht: de ‘infralimbische’ cortex. Dat hersengebied stimuleert ons om voedsel te zoeken en te eten. Ze ontdekten dat wanneer dat hersengebied wordt uitgeschakeld bij ratten, de dieren zich totaal niet meer aangetrokken voelden tot voedsel dat hen normaal gesproken wel stimuleerde tot eten.
Op termijn kan dat onderzoek leiden tot nieuwe inzichten om overeten te beperken en uitzicht bieden op een nieuwe aanpak in de behandeling van obesitas. Maar zover zijn we nog niet. Voorlopig kunnen we dankzij laagcalorische zoetstoffen gelukkig nog steeds genieten van zoet – zonder een deel van onze hersenen te moeten deactiveren en zonder de aan suikers verbonden calorieën.